Bankiet wysuszonych kasztanów

113344

Książka

W koszyku

oceń

Bankiet wysuszonych kasztanów / Joanna Stańda. - Konin : Psychoskok, 2016. - 144 s. ; 20 cm.

Autor

Stańda Joanna (1972- )

Forma i typ

Książki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Gatunek

Powieść polska

„Bankiet wysuszonych kasztanów” to krótki utwór literacki Joanny Stańdy, autorki, która znana jest już z innych swoich wydanych nowel i opowiadań. Wyróżnikiem tej pisarki jest głęboka empatia, świadomość psychologiczna i wrażliwość na ludzkie doświadczenia, a w połączeniu z umiejętnością doboru właściwych słów i literacką plastycznością czytelnik czuje się zaproszony w głąb serca i duszy. Tym razem pani Stańda lokuje fabułę w sali szpitalnej, gdzie spotyka się pięć przypadkowych kobiet o przeróżnych profilach osobowościowych i doświadczeniach życiowych. Tytuły rozdziałów są chronologicznym zaprezentowaniem kim i kiedy ta szpitalna sala się wypełniała. A więc pierwsza była gruba pani Kuruc, która z racji pierwszeństwa została wodzirejem, przyjęta we wtorek rano. Następne to żywotna pani Kobel (środa po południu),babcia – pani Mirela (środa, wczesny wieczór),pani Anastazja, zwana przez pozostałe pacjentki arystokratką, przyjęta w czwartek rano oraz Oliwia, młoda i dynamiczna jeszcze menedżerka z dużej korporacji, która wydaje się nie rozumieć problemów i trudności podeszłego wieku. Spójrzmy na krótki fragment opisu, aby docenić kunszt opowieści.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Kupiski

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821.162.1-3 (1 egz.)

Recenzje:

"Bankiet wysuszonych kasztanów" to powieść obrazująca szarą rzeczywistość, świat widziany oczami osób starszych, które pomimo wieku, czują, że mogą wszystko, a jedynym ograniczeniem jest zdrowie, a raczej jego brak. Joanna Stańda, to autorka, której nie znałam do czasu tej książki, cieszę się, że to się zmieniło.
Porusza ważne tematy życia, także śmierci. Osoby starsze, na oddziale geriatrycznym, wydawałoby się, (...) że powinni mieć najlepszą opiekę, jednak rzeczywistość jest całkowicie inna. Autorka pokazuje różne punkty widzenia z perspektywy pięciu kobiet. Starszych, młodszych, ale jedno co je łączy jednak to, że leżą w tym samym szpitalu, w tej samej sali i snują plany na przyszłość. Niby nic nadzwyczajnego, kilka starszych pań, jednak każda z nich ma swoją historię. Swoją przeszłość i rodzinę, której akurat w najbardziej potrzebnym momencie brakuje. Bo dzieci w pracy, bo wnuki odsuwają się od starszego, bo nie mogą odnaleźć wspólnego języka. Pani Joanna w humorystyczny sposób przedstawia funkcjonowanie szpitali. To jakie podawane są posiłki, i sposób jaki znalazła salowa na zachęcenie pacjentów do korzystania z jej indywidualnych opcji żywieniowych. Pani Kuruc i pani Kobel to dwie pierwsze pacjentki. Każda z kobiet ma swoje marzenia, pragną żyć chwilą teraźniejszą, nie chcą planować, nie wiedzą ile życia im pozostało, pragną kochać i być kochanymi. Nic więcej. Pojawia się również pani Oliwia, najmłodsza z nich, która nie czuje się pośród współlokatorek, o ile tak można te kobiety nazwać, do końca dobrze. Dzieli je jednak wiele lat, które każda z nich wykorzystała i korzysta nadal w inny sposób. Stąd też, wywiążą się pomiędzy nimi ciekawe i zabawne sprzeczki, które dodają odrobinę dynamiki do tej niewielkiej powieści. Książka podkreśla również działania akcji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy, dzięki której wiele oddziałów szpitalnych w Polsce dostało pomoc materialną. Od niedawna WOŚP zaczął wspierać również oddziały geriatryczne, które rzeczywiście tej pomocy potrzebują.
Polecam każdemu, kto chce oderwać się od młodzieżowych i typowo obyczajowych powieści. Książka idealna dla osób, które lubią poznawać nowe historie, dające wiele do myślenia, które sprawiają, że czytelnik może popatrzeć na wiele aspektów życia z całkowicie innej perspektywy i zmienić swoje postępowanie.